Σάββατο 30 Μαΐου 2015

Επιτρέπεται να λέω στο σύντροφό μου ότι λέμε με τον ψυχολόγο;

Από τη στιγμή που κάποιος θα χτυπήσει την πόρτα του ψυχολόγου, ενημερώνεται από την πρώτη κιόλας συνάντηση για το απόρρητο του περιεχομένου της συνεδρίας.  Ότι λέγεται μεταξύ του ψυχολόγου και του ατόμου που απευθύνεται για να ζητήσει βοήθεια υπόκεινται σε αυστηρούς κανόνες επαγγελματικής δεοντολογίας που σκοπό έχουν την προστασία και την αποτελεσματικότητα της συμβουλευτικής ή ψυχοθεραπευτικής παρέμβασης.
Υπάρχουν δύο πλευρές του απορρήτου: Ο ψυχολόγος δεν αναφέρει σε σύντροφο ή σε φίλους του  ή σε οποιονδήποτε άλλο πρόσωπο το περιεχόμενο των συνεδριών. Αν αυτό πραγματοποιηθεί στα πλαίσια ενός π.χ. επιστημονικού συνεδρίου ή μιας παρουσίασης περιστατικού για εκπαιδευτικούς σκοπούς, αυτό γίνεται πάντα  με άδεια του ατόμου και αλλαγή όλων των στοιχείων που μπορεί να αποκαλύψουν την πραγματική του ταυτότητα. Από την άλλη και αυτός που απευθύνεται σε ψυχολόγο είναι η άλλη πλευρά του απόρρητου.  Αναλυτικότερα:
Στον ψυχολόγο πάμε όταν η κουβέντα με τον εαυτό ή το σύντροφο ή τους φίλους, έχει αποτύχει να δώσει λύση ή βοήθεια και αποφασίζουμε να δούμε πιο σοβαρά μέσα μας. Η δουλειά μας, είτε είναι συμβουλευτική είτε ψυχοθεραπευτική, απαιτεί αφοσίωση (κυρίως η δεύτερη)  και δέσμευση. Ο χρόνος που μεσολαβεί μεταξύ των συνεδριών, σκοπό έχει το ίδιο το άτομο που ζητά βοήθεια, να μεταβολίσει γνωστικά και συναισθηματικά τις αποκαλύψεις του. Όταν αυτό γίνεται αντικείμενο συζήτησης με άλλα άτομα γίνεται κουβέντα του καφέ κι όχι ψυχοθεραπεία ή σοβαρή συμβουλευτική παρέμβαση….. Η διαδικασία στην οποία μπαίνει το άτομο απαιτεί δέσμευση απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό και είναι προσωπική δουλειά.
Μια άλλη σημαντική πλευρά του απορρήτου των συνεδριών  είναι να προστατευτεί η διαδικασία ώστε να έχουμε τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα. Επίσης οι ψυχοθεραπευτικές παρεμβάσεις είναι συνυφασμένες με αλλαγές  και συνήθως οι αλλαγές τρομάζουν τους δικούς μας ανθρώπους.  Οι ψυχοθεραπευτικές παρεμβάσεις δεν αλλάζουν την προσωπικότητα μας, αλλά μας μαθαίνουν να ελέγχουμε και να τροποποιούμε συμπεριφορές που δεν μας ικανοποιούν και να διαχειριζόμαστε καλύτερα τον εαυτό μας, τα συναισθήματά μας και τις σχέσεις μας. Στην ψυχοθεραπεία το άτομο έρχεται αντιμέτωπο με επιθυμίες και ανάγκες δικές του, προσωπικές, με τις οποίες ο σύντροφος δεν συμφωνεί πάντα ή παρά το ότι λεκτικά μπορεί να είναι υποστηρικτικός, στην πράξη, χωρίς να το συνειδητοποιεί, μπορεί να σαμποτάρει. Άλλωστε οι πρώτοι άνθρωποι που θα σαμποτάρουν την αλλαγή του ατόμου είναι οι πιο κοντινοί του άνθρωποι, σύντροφος, φίλος, οικογένεια, γιατί φοβούνται ότι η αλλαγή είναι απειλή για τη σχέση τους.
Το αν θα αποκαλύψει κάποιος ότι πάει σε ψυχολόγο είναι δικό του θέμα. Το να αποκαλύπτει το περιεχόμενο των συνεδριών πριν ολοκληρωθεί η διαδικασία, συνήθως είναι εμπόδιο στην επίτευξη του στόχου.
Επίσης πολύ διαφορετικά μεταφέρονται το λόγια του ειδικού από το κάθε άτομο και διαφορετικά τα αντιλαμβάνεται και τα ερμηνεύει ο σύντροφος ο φίλος ή η φίλη.
Κλείνοντας θα έλεγα ότι δεν μπορεί κανείς να μας επιτρέψει ή να μας απαγορεύσει να συζητάμε το περιεχόμενο των συνεδριών.   Όμως για τους λόγους που ήδη αναλύθηκαν  δεν είναι βοηθητικό κατά τη διάρκεια των επισκέψεων μας σε ψυχολόγο να σκορπιζόμαστε αντί να συγκεντρωθούμε στο σκοπό μας που δεν είναι άλλος από το να βρούμε την άκρη … όταν βρούμε την άκρη τότε μπορούμε να συζητήσουμε και για τη διαδικασία με όποιους θέλουμε.
άρθρο της Μαρίας Σκαρλάτου δημοσιεύτηκε στο singleparent.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου