Ένα θέμα αρκετά δύσκολο για
συζήτηση ακόμη και στις μέρες μας είναι το θέμα της
άμβλωσης. Παρά το ότι τα ποσοστά των αμβλώσεων στη χώρα μας είναι πολύ
υψηλά είναι ένα θέμα που κρατιέται κρυφό, κουκουλώνετε σαν να μην υπάρχει κι
αυτό δυσκολεύει πρώτα απ’ όλα την πρόληψη. Και φυσικά αφού είναι ένα κρυφό θέμα
υπάρχει άρνηση και για τις ψυχολογικές επιπτώσεις της άμβλωσης. Έχω παρατηρήσει
ότι το θέμα αυτό ακόμη και στα πλαίσια ψυχοθεραπείας δεν αναφέρετε από τις ίδιες
της γυναίκες, είναι θέμα ταμπού και τόσο καλά θαμμένο που πρέπει να καταβάλουν
προσπάθεια για να το θυμηθούν…
Οι ψυχολογικές επιπτώσεις
της άμβλωσης στη γυναίκα συνδέονται άμεσα με το πόσο συνειδητή είναι η απόφαση της να
προβεί σε αυτήν. Κι ενώ το σώμα
επανέρχεται στην πρότερη κατάσταση στη μια βδομάδα περίπου οι ψυχολογικές
επιπτώσεις παραμένουν…
Η απόφαση για άμβλωση μπορεί να είναι επιλογή
της γυναίκας για διάφορους λόγους: είτε επειδή η ηλικία της είναι μικρή και δεν
μπορεί να αναλάβει ευθύνες, είτε επειδή δεν υπάρχει η στήριξη του πατέρα ή
κάποια μόνιμη σχέση, είτε επειδή η ίδια κρίνει ότι δεν είναι έτοιμη να αναλάβει
το μεγάλωμα ενός παιδιού, κ.ά. Εδώ οι ψυχολογικές συνέπειες υπάρχουν μεν αλλά
έχουν μικρή διάρκεια και ένταση και σιγά- σιγά υπερισχύει το αίσθημα
ανακούφισης.
Τα πράγματα είναι εντελώς
διαφορετικά για μια γυναίκα η οποία επιθυμεί να γίνει μητέρα και ‘αναγκάζεται’ να προβεί σε αυτή την επιλογή για διάφορους
λόγους : ιατρικούς όταν η εγκυμοσύνη πρέπει να διακοπεί γιατί το έμβρυο έχει
κάποιο σοβαρό πρόβλημα, μη επιθυμία του συντρόφου για παιδί κ.α. Όταν η γυναίκα
δεν θέλει αλλά αναγκάζεται από τις συνθήκες να προβεί στην άμβλωση τα
συναισθήματα είναι έντονα και διαρκούν μεγάλο διάστημα.
Οι ψυχολογικές συνέπειες
περιλαμβάνουν:
Συναισθήματα θλίψης,
μελαγχολία, τάση για εύκολο κλάμα, κλείσιμο στον εαυτό, προβλήματα στον ύπνο,
διαταραχές της όρεξης, απομόνωση, αίσθημα μοναξιάς, τα οποία μπορεί να
εντείνονται ανάλογα με τις πεποιθήσεις της. Αν σκέφτεται ότι έκανε κάτι κακό,
αντίθετο στα πιστεύω της τότε η εσωτερική μάχη ανάμεσα στα συναισθήματά της
είναι επώδυνη και τα συναισθήματα ενοχής και οι τύψεις υπερισχύουν. Ουσιαστικά
βιώνει τη φάση του πένθους λόγω της απώλειας του εμβρύου. Μπορεί να αισθάνεται
θυμό ίσως για το σύντροφο που δεν ήθελε το παιδί… για τον εαυτό της που δεν
υπήρξε δυνατή να πάρει διαφορετική απόφαση. Αλλάζει η συμπεριφορά της απέναντι
σε φίλους, κυρίως αυτούς που έχουν μωρά στην οικογένεια τους. Μπορεί να μην
αντέχει να βλέπει μικρά παιδιά, να αποστρέφει το βλέμμα της από αυτά ή να
βιώνει επιθετικά ή αρνητικά συναισθήματα απέναντί τους κάτι που είναι
φυσιολογικό σε αυτή τη φάση αλλά συνήθως η γυναίκα νιώθει ντροπή και
αμηχανία γι’ αυτά. Ακόμα, είναι αλήθεια
ότι το πόσο ευαίσθητη ή ευάλωτη ήταν η γυναίκα σαν προσωπικότητα πριν την
άμβλωση παίζει πρωτεύοντα ρόλο στη
διαχείριση των συναισθημάτων της.
Είναι βασικό λοιπόν:
Τα δύσκολα και δυσάρεστα συναισθήματα
που σχετίζονται με την άμβλωση να εκφραστούν και να μην μείνουν ‘θαμμένα’. Οι
άνθρωποι πιστεύουν λαθεμένα πως ότι θάβουμε είναι ανενεργό, δυστυχώς η αλήθεια
είναι εντελώς διαφορετική! Τα συναισθήματα, ειδικά τα δυσάρεστα γιατί αυτά
μας δυσκολεύουν, είναι αναγκαίο να εκφράζονται, να τα αποδεχόμαστε, να τα
αναγνωρίζουμε για να τα τακτοποιήσουμε συνειδητά πια στο παρελθόν όπου και
ανήκουν έχοντας όμως επίγνωση τους. Μόνο έτσι μπορούμε να προχωρήσουμε τη ζωή
μας χωρίς φαντάσματα. Τα φαντάσματα όσο τα κρατάμε στο σκοτάδι τόσο αποκτούν
δύναμη και καθορίζουν με τρόπους που δεν κατανοούμε συνειδητά επιλογές,
αποφάσεις, σχέδια ζωής, όνειρα. Όταν έρχονται στο φως απογυμνώνονται,
αποδυναμώνονται και χάνουν τον έλεγχό τους στη ζωή μας.
Όταν μια γυναίκα βιώνει
έντονα και με διάρκεια συναισθήματα τα οποία δυσκολεύεται να διαχειριστεί ή να
εκφράσει ίσως το καλύτερο θα ήταν να απευθυνθεί σε κάποιον ειδικό για βοήθεια. Ώστε
να μπορέσει να προχωρήσει τη ζωή της χωρίς να κουβαλά τα φαντάσματα των
συναισθημάτων του παρελθόντος.
Άρθρο της Μαρίας Σκαρλάτου
δημοσιεύτηκε www.dromostherapeia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου